IPv6 چیست ؟

IPv6 نشان دهنده نسل جدیدتر فناوری و توسعه است. نسخه قدیمی‌تر( IP – IPv4 ) هنوز هم بسیار محبوب است، اما کمبود آن یک مشکل رایج است. بنابراین،در آینده، باید کنار گذاشته شود. بنابراین، درک نسخه جدیدتر IP - IPv6 ضروری است. پس بیایید کمی بیشتر در مورد آن توضیح دهیم!

IPv6 - به چه معناست و چه کاربردی دارد؟

IPv6 مخفف Internet Protocol version 6 است و نسخه جدیدتر پروتکل اینترنت (IP) است. با این حال، آیا می توانید تصور کنید که بیش از 20 سال وجود داشته است؟ در دسامبر 1995 معرفی شد! هدف اصلی ایجاد آن، تصاحب و در نهایت جایگزینی پروتکل قبلی - IPv4 است. دلیلش هم ساده است. تعداد دستگاه هایی که می خواهند به اینترنت متصل شوند به شدت در حال افزایش است و IPv4 قادر به برآوردن چنین نیازهایی نیست.

IPv6 یک پروتکل لایه شبکه است که امکان ارتباط و انتقال داده بین دو میزبان مختلف را فراهم می کند. قوانین خاصی را تعیین می کند که به شناسایی میزبان های جداگانه و ردیابی مکان آنها کمک می کند. به این ترتیب، آنها می توانستند اطلاعات را با موفقیت تبادل کنند. تنها زمانی که دو آدرس IP متناظر شناسایی شوند، مسیر می تواند ایجاد شود و میزبان ها قادر به برقراری ارتباط باشند.

پروتکل IPv4، استاندارد قبلی، امکان 4.2 میلیارد آدرس IP منحصر به فرد را فراهم می کند. با این حال، با پیشرفت‌های فناوری جدیدتر و دستگاه‌های مختلف بی‌سیم و متصل به شبکه، مانند دستگاه‌های IoT، پیش‌بینی می‌شد که تا سال 2010، اینترنت تمام آدرس‌های IPv4 منحصربه‌فرد را تمام کند.

از سوی دیگر، به لطف استانداردسازی IPv6 جدید، این امکان را ایجاد میکند تا  3.4 x 1038 آی پی یونیک یا شاخص ابجاد شود . این برابر با 340 تریلیون تریلیون تریلیون آدرس IP است.

IPv6 با آدرس های 128 بیتی کار می کند. هر آدرس شامل هشت گروه مختلف از رشته ها است و هر گروه دارای چهار کاراکتر (الفبایی) است که با دو نقطه تقسیم می شوند. به لطف این ویژگی ها، می تواند تعداد باورنکردنی آدرس های IP منحصر به فرد را ارائه دهد. این تضمین می‌کند که ما باید آدرس‌های IP منحصربه‌فردی را برای تخصیص به تمام دستگاه‌های جدید برای مدت زمان طولانی داشته باشیم.

اینترنت چگونه کار می کند؟

اینترنت یک شبکه کابلی بسیار گسترده است. مرکز داده های متعددی که در سرتاسر جهان قرار دارند و کاربرانی که مایل به دسترسی و ارتباط با خدمات آنها هستند را به یکدیگر متصل می کند. تمام نقاط شبکه با کابل های عظیم به هم متصل شده اند.

علاوه بر این، چنین شبکه بزرگی از ماشین‌ها و دستگاه‌های به هم پیوسته نیاز به نظم و ترتیب مناسب و توانایی شناسایی همه دستگاه‌های مختلف با آدرس‌های مرتبط آن‌ها دارد. بنابراین، هم کاربران و هم سرورها باید یک آدرس IP برای این منظور داشته باشند. علاوه بر این، سرورها نام میزبان را نیز نگه می دارند.

هنگامی که کاربر می خواهد یک وب سایت خاص را مشاهده کند، باید نام دامنه آن (نام میزبان) را تایپ کند و به وب سروری که اطلاعات را برای آن نگه می دارد متصل شود. هر وب سایت در اینترنت بر روی وب سرورها در مراکز داده مختلف میزبانی می شود. به این ترتیب می توانید به وب سایت ها، اپلیکیشن ها و خدمات آن دسترسی داشته باشید.

تعریف آدرس IP

آدرس IP به عنوان یک شناسه عمل می‌کند و همه میزبان‌های مختلف شبکه را شناسایی می‌کند , هم سرورها و هم کاربران. دو نوع آدرس IP اصلی وجود دارد:

خصوصی: این نوع آدرس IP زمانی استفاده می شود که کاربران به یک شبکه خصوصی بسته متصل می شوند. به لطف آن، کاربر به شبکه خاص دسترسی پیدا می کند و می تواند با دستگاه های دیگر که شامل آن می شود ارتباط برقرار کند.

عمومی : این نوع آدرس IP زمانی استفاده می شود که می خواهید به اینترنت متصل شوید. معمولاً یک ارائه دهنده خدمات اینترنتی (ISP) یک روتر و یک آدرس IP عمومی را در اختیار شما قرار می دهد. سرورها نیز به چنین آدرسی نیاز دارند، و نباید تغییر کند، به این معنی که باید ثابت باشند.

احتمالاً از خود می‌پرسید که چرا در مورد آدرس‌های IP صحبت می‌کنیم. در حقیقت، برای دسترسی به یک وب سایت، فقط نام دامنه را تایپ می کنیم. پس اجازه بدید بیشتر بدانیم!

توضیح سیستم نام دامنه یا Domain Name System

سیستم نام دامنه (DNS) یک پایگاه داده جهانی است که شامل همه نام‌های دامنه موجود و آدرس‌های IP آن‌ها می‌شود. هر روز به سوالات DNS کاربران برای نام دامنه و آدرس IP آنها پاسخ می دهد.

سیستم نام دامنه غیرمتمرکز و به ترتیب سلسله مراتبی ساخته شده است. بنابراین، هر سطح پاسخ زیر را می‌داند. در سطح بالا سرورهای ریشه قرار دارند که اطلاعاتی درباره سرورهای TLD (دامنه سطح بالا) ارائه می دهند. علاوه بر این، آنها اطلاعاتی را در مورد محل قرارگیری افزودنی های مختلف مانند .com، .info، .net ، .ir و غیره نگهداری می کنند.

به لطف آن ، تایپ نام دامنه و دسترسی به وب سایت برای کاربران آسان است. کاربر آدرس IP مورد نیاز (IPv4 یا IPv6) را درخواست می کند و ابتدا کش DNS دستگاه را بررسی می کند. اگر در آنجا موجود نباشد، سرور DNS بازگشتی مرحله بعدی را انجام می دهد. تا زمانی که به سرور DNS معتبری که اطلاعات مورد نیاز را در خود نگه می دارد (رکورد A یا رکورد AAAA) برسد، پاسخ را جستجو می کند. کل این فرآیند به عنوان رزولوشن DNS resolution نیز شناخته می شود.

انواع IPv6

حالا می دانیم که آدرس IPv6 چیست. بنابراین، بیایید به سه نوع مختلف آن نگاهی بیندازیم: unicast، anycast، و multicast، که توسط RFC 4291 تعریف شده اند:معماری آدرس دهی IP نسخه 6 .

Unicast (یک رابط منفرد) - نشان دهنده یک گره (node) خاص در یک شبکه است و اغلب به یک فرستنده یا گیرنده خاص اشاره می کند. بر این اساس، این ارتباط یک به یک است.

Anycast آدرس anycast یک شناسه برای مجموعه ای از رابط ها (معمولاً متعلق به گره های مختلف) است. بسته ای که به یک آدرس anycast ارسال می شود، با توجه به اندازه گیری فاصله پروتکل های مسیریابی، به یکی از رابط های شناسایی شده توسط آن آدرس (نزدیک ترین رابط) تحویل داده می شود. از همان قالب‌های آدرس unicast استفاده می‌کند، بنابراین نمی‌توان به سادگی با بررسی آدرس، بین آدرس unicast و anycast تفاوت قائل شد.

Multicast (گروهی از واسط ها) - ما آن را فقط به عنوان مقصد دیتاگرام پیاده سازی می کنیم و مجموعه ای از دستگاه های IP را نشان می دهیم. بر این اساس، ارتباط یک به چند است.

علاوه بر این، IPv6 آدرس های broadcast را پشتیبانی نمی کند. در آدرس های multicast برای پیاده سازی از ویژگی های broadcast استفاده می شود.

تفاوت های IPv4 و IPv6

تفاوت اصلی بین IPv4 و IPv6 در افزایش تعداد آدرس ها است. IPv4 یک آدرس آی پی ۳۲ بیتی است و IPv6 یک آدرس آی پی ۱۲۸ بیتی است. با این حال، IPv4 در مقایسه با IPv6 هنوز یک انتخاب محبوب است.

تفاوت‌های دیگر بین IPv4 و IPv6 عبارتند از:

IPv6 بر یک تکنیک آدرس دهی الفبایی اعدادی متکی است. از طرفی IPv4 فقط بر اساس عدد است.

بیت ها در IPv6 با دو نقطه (:) تقسیم می شوند. بیت ها در IPv4 با یک نقطه (.) تقسیم می شوند.

امنیت IP توسط IPv6 مورد نیاز است، در حالی که در IPv4، این یک گزینه است.

IPv6 پروتکل امنیت IP (IPSec) را پیاده سازی می کند. از سوی دیگر، IPv4 به برنامه‌های کاربردی تکیه می‌کند.

با IPv6، شبکه ها به طور خودکار پیکربندی می شوند. از سوی دیگر، شبکه‌های مبتنی بر IPv4 باید از طریق پروتکل پیکربندی خودکار که توسط مودم شبکه ارائه میشود (DHCP) یا به صورت دستی پیکربندی شوند.

IPv6 از NDP (Neighbor Discovery Protocol (پروتکل کشف مجاور)) برای نگاشت آدرس های MAC استفاده می کند و IPv4 با ARP ( address resolution protocol (پروتکل دقت آدرس)( عمل می کند.

IPv6 دارای هشت فیلد هدر با طول 40 کاراکتر است. IPv4 دارای 14 فیلد هدر با طول هشت کاراکتر است.

IPv6 شامل هیچ فیلد checksum نمی شود.

نحوه بررسی آدرس IPv6

برای دستگاه/شبکه

بررسی آدرس IPv6 کار ساده ای است. راه های مختلفی وجود دارد که می توانید آن را ببینید.

از طریق مرورگرتان:

شما می توانید آدرس IPv6 خارجی خود را به سادگی با نوشتن "What is my IP" در Google.com بررسی کنید. شما قرار است نتایج جستجوی معمولی را دریافت کنید که در برخی از نتایج آدرس شما نمایش داده شده است . بنابراین، ساده و آسان، درست است!

اگر کاربر ویندوز هستید:

در این حالت باید به سادگی Command Prompt را باز کنید. سپس، عبارت روبرو را تایپ کنید: ipconfig

شما به عنوان پاسخ کل پیکربندی IP را دریافت خواهید کرد.

اگر کاربر لینوکس هستید:

در این حالت، شما باید به سادگی ترمینال را باز کنید و سپس عبارت زیر را تایپ کنید: “ip addr”. در مرحله بعد، شما باید "inet" را پیدا کنید و آدرس IPv6 خود را متوجه خواهید شد.

اگر کاربر macOS هستید:

در این حالت، روی نماد Apple در گوشه سمت چپ بالای خود کلیک کنید. سپس بر روی "System Preferences" کلیک کنید و "Network" را پیدا کرده و روی آن کلیک کنید. در آخر، اتصال شبکه ای که استفاده می کنید را جستجو کرده و روی آن کلیک کنید. در آنجا آدرس IPv6 خود را خواهید دید. راحته، درسته؟

مزایا و معایب

مزایای IPv6

ظرفیت فضای آدرس را افزایش می دهد - بنابراین برای آدرس دهی در اینترنت منابع سیستمی کمتری استفاده میشود.

مسیریابی کارآمد است - امکان تجمیع آسان پیشوندهای اختصاص داده شده به شبکه های IP را می دهد.

جریان داده کارآمد - این امکان انتقال بسته های بزرگ داده را به طور همزمان فراهم می کند. این امر به حفظ پهنای باند کمک می کند.

امنیت - این سیستم ایمنی و امنیت را بر اساس روش‌های احراز هویت بهبودیافته که در فایروال‌های شبکه تعبیه شده است، بهبود می‌بخشد.

معایب IPv6

سازگاری آهسته: از آنجایی که IPv4 هنوز هم بسیار محبوب است و بخش زیادی از کاربران از آن استفاده می کنند. انتقال به IPv6 جدیدتر فرآیندی کند است.

اتصال : دستگاه های IPv4 و IPv6 قادر به برقراری ارتباط مستقیم نیستند. با این حال، موارد بسیار کمی وجود دارد که آنها نیاز به انجام این داشته باشند.

خوانایی : بهره برداری و یادگیری زیرشبکه IPv6 می تواند به خودی خود پیچیده باشد. علاوه بر این، اگر فقط به یادآوری یا به خاطر سپردن آدرس IPv6 خود فکر می کنید، به نظر کار دشواری می رسد.

نتیجه

شکی نیست که IPv6 سودمند است و یک فناوری انقلابی به حساب می آید. با این حال، تا زمانی که ما به طور کامل متعهد شویم و از پتانسیل واقعی آن استفاده کنیم، مدتی طول خواهد کشید.

کلمات کلیدی

نظرات کاربران